tac

is. <fars.>

1. Hökmdarlıq rəmzi olaraq padşahların başlarına qoyduqları qızıl və cavahiratla bəzənmiş papaq. Padşah bunların ağıl-dərrakəsin görüb, yavaşca durdu ayağa, tacı götürüb qoydu oğlanın başına. (Nağıl). <Vaqif:> Nifrət! Qan çanağı taclara nifrət; Var olsun azadlıq, bir də məhəbbət! S. V..

2. məc. Padşah hakimiyyəti. Tacdan əl çəkmək. İmperiya dağılır, taclar düşür.

3. məc. Taca oxşayan, tacı xatırladan şey. // Bəzi quşların başında daraq şəklində çələng. // Zinət üçün başa qoyulan çələng və s. <Qəmər:> Bunlardan tac hörüb sənin başına qoyacağam. S. S. A.. <Səvər:> Qızları da göndərərəm ki, çöldən sənin üçün tac qayırmaqdan ötrü çiçək dərsinlər. C. C..

4. məc. Son zirvə, ən yüksək zirvə; ən sevimli, ən qiymətli adam, şey haqqında. Sən mənim həyatım, ömrüm, tacımsan. M. R.. Eşq sözü sözlərin sultanıdır, tacıdır; Eşq həyat ağacıdır. B. V..

5. astr. Günəşin, Ayın və ya parlaq ulduzların ətrafında görünən parlaq işıq dairəsi; halə. Tam Günəş tutulma zamanı xromosferin parlaq gümüşü rəngli geniş təbəqə ilə əhatə olunduğunu görürük. Buna Günəş tacı deyilir. R. Hüseynov.

6. bot. bax taccıq.

◊ Başına tac qoymaq məc. – yaxşı işə, münasibətə qarşı yaxşılıq etmək.